Deliryum ve Demans Arasındaki Fark

Deliryum ve Demans

Demans ve deliryum iki farklı bozukluktur. Bu koşulların her ikisi de temel zihinsel karışıklık veya şaşkınlık durumunu ortaya çıkarmaktadır. Semptomlar, hastanın bilişine ilişkin esasen bozuklukları içerdikleri için birbirleriyle örtüşür. Hastalar benzer davranışsal ikilemler, uyku bozukluğu sorunları, ajitasyon veya saldırganlığa yatkın olabilirler. Demans hastalarının deliryum olması diğer kişilere göre daha fazladır.

Demans, zihinsel şaşkınlık, koordinasyon eksikliği, şaşkınlık, hafıza eksikliği, bağırsak boşluğu, bağırsak ve mesane kontrolü yetersizliği, zayıf yargı gibi zihinsel normal işleyen bir kayıp ile birlikte ortaya çıkar. ve bilişsel yetenekler, azalan dikkat süresi, düz etki ve buna göre hareket etme becerisi. Bahsedilen sakatlanma bulguları genellikle yaşlı hastalarda ortaya çıkar. Bu durumun gelişmesi yıllar alabilir. Bu durum tedavi edilemez ve stres, depresyon, B12 vitamini eksikliği, alkol kötüye kullanımı, tiroid hastalığı ve Alzheimer hastalığı tarafından tetiklenir.

Demansa kıyasla, deliryum aniden ilerleyebilir ve diğer tıbbi kriz şekilleri delirium ile sonuçlanabilir. Normal durumlarına geri döndürülebilirler veya en azından hekimler bulguları ilerletmeyi önleyebilir, böylece daha fazla beyin hasarı önlenir. Deliryum, kişinin bilincinde ve bilişteki genel değişikliklerde ani bir rahatsızlık ile kendini gösterir. Hasta hangi koşullarda rahatsızlığa maruz kalırsa hiperaktivite gösterebilir, bu durumda hastanın halüsinasyonlar veya sanrılar ve yönelim bozuklukları görmesi beklenir. Hasta sedasyon halinde, şaşkın veya uyuşuksa, hipoaktivite gösterebilir.

Deliryum genellikle metabolik farklılık, madde kötüye kullanımı, enfeksiyon, karaciğer yetmezliği ve konjestif kalp yetmezliği hastalığı gibi fizyolojik problemlerden kaynaklanmaktadır. Nörokimyasal olarak, asetilkolin seviyeleri bu bozuklukta bozulurken demans, Alzheimer ve sinir sistemini ilgilendiren diğer dejeneratif hastalıklar gibi nöronların dejenerasyonundan gelir.

Tedaviye gelince, bu iki bozukluk çeşitli yönetim uygulamalarına sahiptir. Deliryumun belirtileri engellenir ya da bilişsel engeller için tıbbi müdahale ile azaltılan tersine tersine çevrilir. Bu durumun farmakolojik olmayan tedavileri, çevrenin optimize edilmesi ve hasta için sakin bir ortam sağlanması gibi dizileri içerir. Tıbbi müdahaleler, Risperidon ve Haloperidol gibi nöroleptik ilaçların kullanımını içerir. Bu ilaçlar, hastanın sanrı ve sanrılara maruz kalması durumunda verilir.Benzodiazepin gibi anksiyolitikler, hastanın deliryumu madde çekildikten sonra da verilir.

Demans belirtileri tersine ele alınabilir, ancak tedaviler tarafından gönderilemez. Farmakolojik önlemler, AChE'yi veya Donepezil Hidroklorür, Tacrine, Rivastigmin ve Galantamin gibi asetilkolinesteraz inhibitörlerini içerir; Memantin gibi NMDA veya N-metil-D-aspartat reseptör antagonistleri; ve antidepresanlar, duygudurum düzenleyiciler ve büyük sakinleştiriciler gibi diğer davranışsal ilaçlar. Alzheimer hastalarına reçete edilen en tipik ilaç, Aricept (Donepezil) 'dir; ancak bu ilacın yarı ömrü altı aydır.

Demans, sürekli bir hastalıktır, oysa deliryum, sıkıntı dönemlerinde sabit kalmayan bir süre veya yoğunluk ile gelip gidebilir. Deliryum birkaç saat veya birkaç hafta içinde yola çıkabilir. Varlığının süresi koşullara bağlıdır. Bununla birlikte demans için, hastalar aylar boyunca ya da hayatları boyunca hepsine sahip olabilirler.

Özet:

1. Bu koşulların her ikisi de temel zihinsel karışıklık veya şaşkınlık durumunu ortaya çıkarmaktadır. Semptomlar, hastanın bilişine ilişkin esasen bozuklukları içerdikleri için birbirleriyle örtüşür.

2. Demans, zihinsel şaşkınlık, koordinasyon eksikliği, şaşkınlık, hafıza eksikliği, baygınlık gibi belirtilerle birlikte elde edilen bir entelektüel normal işleyen kayıp olduğunda ortaya çıkar.

3. Deliryum, kişinin bilinçliliği ve bilişteki genel değişiklikler nedeniyle ani bir rahatsızlıkla kendini gösterir. Hasta hangi şartlarda rahatsızlık duyarsa hiperaktivite gösterebilir, bu durumda hastanın halüsinasyon veya sanrılar görmesi beklenebilir.

4. Demansın gelişmesi yıllar alabilir. Bu durum tedavi edilemez ve stres, depresyon, B12 vitamini eksikliği, alkol kötüye kullanımı, tiroid hastalığı ve Alzheimer hastalığı tarafından tetiklenir. Aksine, deliryum aniden ilerleyebilir ve tıbbi krizlerin diğer biçimleri delirium ile sonuçlanabilir. Bir kişi normal durumuna geri döndürülebilir veya en azından doktorlar beyindeki hasarın önlenecek şekilde tezahürün ilerlemesini önleyebilir.

5. Nörokimyasal olarak, asetilkolin seviyeleri bu bozuklukta bozulurken demans, Alzheimer ve sinir sistemini ilgilendiren diğer dejeneratif hastalıklar gibi nöronların dejenerasyonundan gelir.

6. Tedaviye gelince, bu iki rahatsızlığın çeşitli yönetim uygulamaları vardır. Deliryumun belirtileri önlenir veya tersine çevrilebilir, bilişsel engeller için tıbbi müdahale azaltılır. Demans belirtileri tersine ele alınabilir, ancak tedaviler tarafından gönderilemez. Farmakolojik önlemler, AChE veya asetilkolinesteraz, N-metil-D-aspartat ve antidepresan, duygudurum düzenleyicileri ve büyük sakinleştiriciler gibi diğer davranışsal ilaçları içerir.

7. Demans sürekli bir bozukluk iken deliryum, sıkıntı dönemlerinde sabit kalmayan bir süre veya yoğunluk ile gelip gidebilir.

8. Deliryum birkaç saat veya birkaç hafta içinde yola çıkabilir. Varlığının süresi koşullara bağlıdır. Bununla birlikte demans için, hastalar aylar boyunca ya da hayatları boyunca hepsine sahip olabilirler.